Er waren deze avond 2
groepen van 6 personen. In de groep waar ik inzat, begon Sandra met de vraag:
‘hoe kijk jij tegen empathie aan’?
Hier kwamen de volgende
reacties op:
·
Denkt van zichzelf dat ze het wel kan;
in de zin van ‘meeleven’. Dit lukt alleen bij bekenden en naaste familie (met
meeleven bedoelt ze: het verdriet voelen)
·
Vindt dat zij het kan doordat het is
aangeleerd
·
Zij kan het alleen als ze het ‘gebeuren’
zelf ervaren heeft
·
Bij een film of boek kan zij wèl
meeleven c.q. mee huilen
·
Omdat zij erbij wil horen, vindt zij dat
zij het moet onthouden wat mensen haar vertellen. Dan kan zij er later nog weer
op terugkomen en ernaar vragen of belangstelling / medeleven tonen
·
Zij vindt dat meeleven of inleven 2
verschillende dingen zijn
Sandra sprak vervolgens
uit dat zij de ervaring heeft dat mensen met ASS allemaal ‘sociaal’ zijn. Zij
helpen graag mee als je het hun vraagt. Hier konden wij ons wel in vinden. Als
de ander duidelijk vraagt / aangeeft wat zij kan doen, dan klopt de uitspraak
van Sandra wel. We zijn hier even op doorgegaan.
Verder bespraken we dat
‘wij’ het vervelend vinden om aan de ander te vragen: ‘hoe gaat het met je?’.
Het ‘voelen’ is er bij
veel van ons niet; rationeel kunnen we bedenken dat we ‘meelevend’ moeten zijn
als iemand iets ‘verdrietigs’ verteld. Een vrouw gaf aan op een rouwkaart wèl
vanuit haar gevoel een gedicht te kunnen opschrijven als blijk van meeleven.
Andere stuurden eerder een kaartje bij ziekte of overlijden dan naar de
begrafenis te gaan of op ziekenbezoek te gaan.
Een paar vrouwen vinden
het op het werk lastig om mee te praten met de collega`s als er iets vervelends
is gebeurd. (bijv. overlijden van een familielid van de leidinggevende)
De meesten vinden het
makkelijker om in het rationele te zitten en niet in hun gevoel. Men schiet
makkelijker in de modus van een oplossing aandragen. Het kan ook een soort van autisme
zijn om meteen in je ratio te gaan zitten; je hoeft dan niets te doen met je
gevoel. Bij dieren wordt makkelijker gevoelscontact gemaakt dan bij mensen.
Sandra geeft aan dat dat mogelijk komt omdat je dan niet alert hoeft te zijn op
het reageren van de ander en je helemaal op je gevoel kunt richten.
Degene die een partner
hebben gaven aan dat het lastig voor hun was om aan te voelen hoe de partner
zich voelt. Een gezicht wat serieus staat lijkt ook boos. Moeilijk voor ons om
het onderscheid te zien. Partner wil vaak alleen maar dat er naar hem/haar
geluisterd wordt zonder dat je meteen met de oplossing aan komt. En begrip: dus dat je begrijpt waar de partner
mee zit.
Op de vraag of wij het
ook belangrijk vinden dat er naar ons geluisterd wordt, dat we ons verhaal
kwijt kunnen, antwoord het merendeel van de vrouwen: ja. Een paar vrouwen gaven
aan dat zij juist graag meteen de oplossing wilde hebben. (zonder het
medeleven)
Tot slot spraken we nog
over ‘hoe wij het vinden als er tegen ons gezegd wordt dat je niet empathisch
bent’.
De meeste vrouwen
vinden dit niet leuk. Ze willen toch empathisch kunnen zijn.
Voor de volgende maand,
woensdag 4 december, is het thema: ASS en frustratie.
Frustratie
is de emotionele toestand van iemand die belemmerd wordt in zijn / haar
verwachtingen, Je bent ontevreden en je voelt ergernis omdat het niet gaat
zoals je wilt of zoals je verwacht had.
Gevolg
kan behoorlijke overprikkeling zijn waardoor je vastloopt.
De
oorzaak kan liggen in invloeden van buitenaf maar ook door autisme gerelateerde
dingen zoals de moeite om intenties van anderen te begrijpen; moeite om met
onrechtvaardigheid om te gaan en niet
goed weten hoe voor jezelf op te komen.
Wat
geeft jou frustratie, hoe ga jij er mee om en wat doe jij om het kwijt te
raken?
Je
bent van harte welkom als je hierover met andere autivrouwen wilt praten.
Interessant om in dit
kader te lezen: https://www.sylviastuurman.nl/blog/2013/08/asperger-en-boosheid/
