Voor mensen met een ASS blijft het bewaken van je (energie) grenzen vaak een uitdaging. Hoe kun je weer goed op de rem trappen als het te veel word?
Het begint het er vaak mee dat mensen met autisme niet goed voelen waar de grens ligt. En als je dat wel voelt, dan moet je dat ook nog (op een assertieve manier) over kunnen brengen. Het kan ook zijn dat je zelf over je grenzen gaat, zonder dat iemand dat van je vraagt.
Vrouwen met autisme zijn vaak heel goed in zich gedragen zoals ze denken dat het hoort en proberen aan verwachtingen te voldoen (camoufleren/maskeren). Veel vrouwen met autisme gaan voortdurend over hun grenzen heen. Al dat camoufleren kost heel veel energie.
Hoe stel jij je grenzen en hoe geef je die aan? Welke problemen ervaar je daar bij? Wat heb je hier in de loop der jaren over geleerd?
We hebben hier in het autivrouwencafe met elkaar over gepraat.
Verslag Live café
Veel vrouwen geven aan dat zij op jonge leeftijd al hebben
geleerd zichzelf aan te passen aan hun omgeving en aan de verwachtingen. Wanneer
je als kind aangeeft ergens last van te hebben (overprikkeling) krijg je snel
de opmerking "stel je niet aan, doe gewoon mee". Of “ik heb ook wel
eens geen zin ergens in”. Eigen grenzen vervagen snel, je leert je aan te
passen. Het is zelfs zo dat je dan vaak niet meer weet of je aan het maskeren/camoufleren
bent. Je denkt dat je je masker zelf bent.
Ook op latere leeftijd voelen vrouwen zich niet altijd
gezien of veilig om grenzen bespreekbaar te maken. Verwachtingen vanuit
"de maatschappelijke norm" zijn bepalend. Die gelden dan als een
soort meetlat en tegelijkertijd houvast waar je aan “moet” voldoen. Maskeren en
camoufleren wordt getriggerd door miscommunicatie. Aangeven wat je nodig
hebt, vraagt veel en voelt vaak eenzijdig. Het is helpend wanneer er meer
bekendheid gegeven is aan de verschillende breinen, of als er een vergelijking
gemaakt kan worden met fysieke handicap die veel geaccepteerder/herkenbaarder
is door de samenleving (tegen iemand die in een rolstoel zit, zeg je ook niet:
“Stel je niet zo aan, pak je krukken nou maar”.
Wanneer er een diagnose komt volgt er vaak psycho-educatie.
Dat vraagt om eigen grenzen opnieuw op te zoeken en te leren herkennen maar in
tegenstelling tot eerder ook te (mogen) erkennen. Het aangeven van een
grens is dan vaak een spannende stap. Je eigen hoofd overwinnen is vaak al een
behoorlijke barrière…. Veel vrouwen kunnen eindeloos in zichzelf allerlei
argumenten bedenken waarom ze hun grenzen niet aangeven (“wat zeur je nou”,
“doe het nou maar gewoon”, “hij wordt vast boos op me als ik dit aangeef”, “kan
ik dit wel zeggen”, “straks willen ze me er nooit meer bij hebben” et cetera).
Het is fijn als je ervaart dat je een keuze hebt om je grens wel of niet aan te
geven. Soms kiezen vrouwen ervoor om het ook dan toch maar te blijven doen
zoals ze deden. Als ze wel een grens aangeven, ervaren ze regelmatig een grote
opluchting. Daarbij is het enorm helpend als de omgeving het echt helemaal
accepteert. Daardoor krijg je het gevoel dat je toch echt jezelf mag zijn.
Bewustwording vanuit psycho-educatie is een eerste stap om
camoufleren en maskeren en daarmee jouw triggers te herkennen.
Een survival kit afgestemd op jouw triggers voor
overprikkeling (bv oordopjes, zonnebril, ring) kan dan helpend zijn.
Verslag Online café
Alle vrouwen in het café vinden grenzen aangeven moeilijk en gaat vaak over zijn eigen grens.
Wat maakt het moeilijk om je grens te voelen en aan te geven?
Veel vrouwen in het café vergelijken zich met anderen. ‘Dit zou je toch moeten kunnen? Dit is normaal, dit doet iedereen.’ Hiermee negeren ze hun eigen grens en gaan ze er over heen. Ze vinden het moeilijk om zichzelf hierin serieus te nemen en belangrijk te voelen.
Of ze voelen zich schuldig als ze een grens aangeven.
Het zijn verschillende stappen, eerst je grens voelen, dan je grens serieus nemen en er dan naar handelen.
Veel vrouwen merken eigenlijk ook niet dat ze over hun grens gaan, dit voelen ze pas na afloop.
Vanuit je jeugd krijg je vaak al mee, je bent slim, je hebt een vlotte babbel, je zou dit moeten kunnen. Dus zet je je er over heen en ga je over je grenzen. Je past je aan en camoufleert en maskeert wat het met je doet. Dit kost heel veel energie. Vaak krijg je ook niet de ruimte om te ontdekken wat passend is voor jou. Je past je aan op school, op het werk, bij vrienden/familie.
De ervaringen die op het eind gedeeld werden:
-Het is fijn om te horen dat iedereen hier last van heeft, dat ik niet de enige ben
-Ik gun iedereen de ruimte om zichzelf te zijn of te worden en die ruimte te krijgen op alle vlakken
-Fijn de herkenning
-Het brengt vechtlust in mij naar boven!
-Fijn en verdrietig om de herkenning te horen
-Ik ben meer gesterkte om mijn grenzen te gaan aangeven
-Voor zelfbehoud jezelf belangrijk gaan vinden
Een van de vrouwen van het café heeft een mooi gedicht geschreven n.a.v. het café:
Het was een fijn samenzijn vandaag. Mijn gevoel hierbij verwoord ik in onderstaand gedichtje.
Met heel mijn hart gun ik dit iedereen💕
Bron van geluk
Dichtbij jezelf
Bij je eigen natuur
Daar waar het stroomt
Helder en puur...
Buiten het keurslijf
Zonder moeten of druk
Daar vind je de bron
Van het grote geluk...🍀🌈❤
