Verslag van 6 november: ASS en empathie

Er waren deze avond 2 groepen van 6 personen. In de groep waar ik inzat, begon Sandra met de vraag: ‘hoe kijk jij tegen empathie aan’?

Hier kwamen de volgende reacties op:

·       Denkt van zichzelf dat ze het wel kan; in de zin van ‘meeleven’. Dit lukt alleen bij bekenden en naaste familie (met meeleven bedoelt ze: het verdriet voelen)

·       Vindt dat zij het kan doordat het is aangeleerd

·       Zij kan het alleen als ze het ‘gebeuren’ zelf ervaren heeft

·       Bij een film of boek kan zij wèl meeleven c.q. mee huilen

·       Omdat zij erbij wil horen, vindt zij dat zij het moet onthouden wat mensen haar vertellen. Dan kan zij er later nog weer op terugkomen en ernaar vragen of belangstelling / medeleven tonen

·       Zij vindt dat meeleven of inleven 2 verschillende dingen zijn

Sandra sprak vervolgens uit dat zij de ervaring heeft dat mensen met ASS allemaal ‘sociaal’ zijn. Zij helpen graag mee als je het hun vraagt. Hier konden wij ons wel in vinden. Als de ander duidelijk vraagt / aangeeft wat zij kan doen, dan klopt de uitspraak van Sandra wel. We zijn hier even op doorgegaan.

Verder bespraken we dat ‘wij’ het vervelend vinden om aan de ander te vragen: ‘hoe gaat het met je?’.

Het ‘voelen’ is er bij veel van ons niet; rationeel kunnen we bedenken dat we ‘meelevend’ moeten zijn als iemand iets ‘verdrietigs’ verteld. Een vrouw gaf aan op een rouwkaart wèl vanuit haar gevoel een gedicht te kunnen opschrijven als blijk van meeleven. Andere stuurden eerder een kaartje bij ziekte of overlijden dan naar de begrafenis te gaan of op ziekenbezoek te gaan.

Een paar vrouwen vinden het op het werk lastig om mee te praten met de collega`s als er iets vervelends is gebeurd. (bijv. overlijden van een familielid van de leidinggevende)

De meesten vinden het makkelijker om in het rationele te zitten en niet in hun gevoel. Men schiet makkelijker in de modus van een oplossing aandragen. Het kan ook een soort van autisme zijn om meteen in je ratio te gaan zitten; je hoeft dan niets te doen met je gevoel. Bij dieren wordt makkelijker gevoelscontact gemaakt dan bij mensen. Sandra geeft aan dat dat mogelijk komt omdat je dan niet alert hoeft te zijn op het reageren van de ander en je helemaal op je gevoel kunt richten.

Degene die een partner hebben gaven aan dat het lastig voor hun was om aan te voelen hoe de partner zich voelt. Een gezicht wat serieus staat lijkt ook boos. Moeilijk voor ons om het onderscheid te zien. Partner wil vaak alleen maar dat er naar hem/haar geluisterd wordt zonder dat je meteen met de oplossing aan komt.  En begrip: dus dat je begrijpt waar de partner mee zit.

Op de vraag of wij het ook belangrijk vinden dat er naar ons geluisterd wordt, dat we ons verhaal kwijt kunnen, antwoord het merendeel van de vrouwen: ja. Een paar vrouwen gaven aan dat zij juist graag meteen de oplossing wilde hebben. (zonder het medeleven)

Tot slot spraken we nog over ‘hoe wij het vinden als er tegen ons gezegd wordt dat je niet empathisch bent’.

De meeste vrouwen vinden dit niet leuk. Ze willen toch empathisch kunnen  zijn.   

Voor de volgende maand, woensdag 4 december, is het thema: ASS en frustratie.

Frustratie is de emotionele toestand van iemand die belemmerd wordt in zijn / haar verwachtingen, Je bent ontevreden en je voelt ergernis omdat het niet gaat zoals je wilt of zoals je verwacht had.

Gevolg kan behoorlijke overprikkeling zijn waardoor je vastloopt.

De oorzaak kan liggen in invloeden van buitenaf maar ook door autisme gerelateerde dingen zoals de moeite om intenties van anderen te begrijpen; moeite om met onrechtvaardigheid om te gaan en  niet goed weten hoe voor jezelf op te komen.

Wat geeft jou frustratie, hoe ga jij er mee om en wat doe jij om het kwijt te raken?

Je bent van harte welkom als je hierover met andere autivrouwen wilt praten.

Interessant om in dit kader te lezen: https://www.sylviastuurman.nl/blog/2013/08/asperger-en-boosheid/

Verslag van 2 oktober: ASS en persoonlijke ontwikkeling

Het themagesprek vond plaats in 2 kleine groepen. In mijn groep begon Sandra met de vraag: ’hoe kijk je tegen je eigen persoonlijke ontwikkeling aan’?

De reacties waren divers:

·        Iemand gaf aan in het tijdschrift Psychologie te hebben gelezen over ‘loslaten’ en openstaan voor nieuwe dingen. Zij probeert dit in haar dagelijkse leven uit te voeren.

·        Een vrouw gaf aan op de lagere school beter te zijn in het volgen van de lesmaterie dan in het omgaan met de kinderen. Hier is een term voor: ‘mental age’. (eerst cognitieve ontwikkeling en daarna pas het sociale / emotionele deel ontwikkelen)

·        Geen pubertijd door een groot verantwoordelijkheidsgevoel; zij wist ook niet hoe zij moest spelen op het schoolplein.

·        Starheid kan ontwikkeling blokkeren

·        In de pubertijd juist méér of eigenlijk alleen maar met volwassenen omgaan; ze hield niet van uitgaan, mode en discomuziek

·        In de schoolperiode veel gedrag en kleedgedrag gekopieerd omdat zij niet wist hoe zich te gedragen. Omdat zij thuis de oudste is, had ze geen voorbeeld van een oudere broer of zus. De pubertijd was erg lastig omdat kinderen veranderden en veel uitprobeerden. Later in haar werkperiode werd het wat gemakkelijker omdat de meeste collega`s ouder waren en een deel ervan getrouwd was.

·        Was laat in de pubertijd en toen zij er in kwam, ging ze helemaal ‘los’. Nu is ze er niet trots op wat ze  allemaal gedaan heeft. Ze heeft de periode van middelengebruik gelukkig wel goed kunnen los laten.

Meerdere vrouwen waren vroeger thuis het oudste kind, een aantal waren de middelste en een enkele de jongste.

Op de vraag of wij te maken hebben gehad met een verslaving was het aantal verslavingen minimaal. Sommige vrouwen deden een tijdje mee om aansluiting te vinden bij leeftijdsgenoten.

Op de vraag ‘neem je nu de verantwoordelijkheid voor je persoonlijke ontwikkeling’ konden we gemakkelijker een reactie geven als op de vorige vraag.

Iemand gaf aan te accepteren zoals haar leven nu is, een andere vrouw geeft aan dat zij vaak heeft moeten ‘overleven’ en zich daardoor niet goed kon / kan ontwikkelen.

Persoonlijke ontwikkeling is nooit af, zei iemand. Deze vrouw zit nu in de fase van ontwikkeling m.b.t. werk.

Een vrouw geeft aan er iedere dag mee bezig te zijn, bijvoorbeeld op het werk proberen assertiever te zijn.

Therapie is een hulpmiddel om je ergens in te ontwikkelen en bijvoorbeeld te leren hoe je een gemist stuk in je jeugd kan verwerken zodat je in je toekomstige leven verder kan ontwikkelen.

Er zijn altijd wel dingen om je te blijven ontwikkelen. Dit zou men ook kunnen doen door mee te doen in een toneelspel. Het nodigt uit om te leren van een karakter of rol die je speelt en het te leren gebruiken in je eigen leven.

De laatste vraag was: ‘ben je tevreden met de mens die je geworden bent’?

·        Naar omstandigheden wel; heeft geleerd gelukkig te zijn zoals ze nu is.

·        Niet tevreden: heeft te maken met de fase waarin ze zit.(lastige balans van overprikkeling – onderprikkeling)

·        Heeft er nu wel vrede mee, nu zij werkt met lange time-outs.(3-4 uur niets doen) Dit geeft haar meer rust, het levert meer quality-time op waardoor ze uiteindelijk meer kan doen.

·        Fifty-fifty: mede door de last van de overprikkeling

·        Op goeie dagen lukt het beter om zich beter te voelen dan op slechte dagen.

Tot slot gaven we elkaar tips.

·        Leg de lat niet te hoog

·        Kies voor jezelf

·        Lief zijn voor jezelf

·        Niet vechten tegen jezelf

Voor de volgende maand, woensdag 6 november is het thema: ASS en empathie

Empathie is het vermogen van iemand om zich in de gedachten- en belevingswereld van anderen te kunnen inleven.

Bij autisme wordt vaak genoemd dat men géén of nauwelijks het vermogen heeft tot empathie voor een andere persoon. Zonder empathie zou je niet op een gepaste wijze kunnen reageren als niet duidelijk is hoe de innerlijke wereld van de ander er uit zou kunnen zien. Dit houdt niet in dat mensen met autisme geen gevoelens voor anderen kunnen ontwikkelen. Hoe is dit bij jou, wat zijn je ervaringen hiermee?

Interessant om in dit kader te lezen: https://www.participate-autisme.be/go/nl/autisme-begrijpen/wat-is-autisme/autisme-en-empathie/onvermogen-om-te-troosten.cfm

Verslag van 4 september: ASS en (zelf)stigma

Er waren 13 vrouwen aanwezig en we gingen in 2 groepen het gesprek ASS en (zelf)stigma beginnen.

Sandra Krekel begon eerst met de vraag hoe wij de zomervakantie door gekomen waren en dit bleek tevens een begin te zijn van hoe de vrouwen over zichzelf praten. (zelfstigma)

Vervolgens gingen we verder met de vraag: ‘heb jij een laag zelfbeeld of negatief beeld van jezelf?’

Van de 5 vrouwen reageerden er 4 met ‘ja’ en een vrouw gaf aan dit niet bij zichzelf te herkennen.

De dingen die benoemd werden waren o.a.:

·        Jezelf dingen aanpraten; voel mij minder dan anderen; ik zou gemakkelijker willen leven; ‘buiten’ wordt ik steeds geconfronteerd met het ‘anders zijn’.

·        Voel mij minder doordat ik geen baan heb; het geen goed antwoord kunnen geven waarom ze niet werkt; het geeft een vervelend gevoel. Heeft het gevoel in de verdediging te schieten n.a.v. de vragen die haar gesteld worden.

·        Haalt zichzelf naar beneden door te zeggen: ‘het is maar vrijwilligerswerk’; ze geeft wel aan dat zij vóór het krijgen van de diagnose ASS, zichzelf ook al naar beneden haalde.

·        Door moeheid en overprikkeling kan men zichzelf ook naar beneden halen door negatief te zijn over jezelf

·        Geeft aan zich ‘dom’ te voelen terwijl ze wel een baan heeft.(Is dom wel het juiste woord of is het je sociaal onhandig voelen)

·        De vrouw die aangaf het niet bij zichzelf te herkennen vindt zichzelf wel vaak negatief in het doen van uitspraken, maar geeft aan dat zij zichzelf niet naar beneden haalt.

Vervolgens gingen we dieper in op het ‘waarom’ men zichzelf naar beneden haalt. We gaven elkaar tips en inzicht hoe iemand het anders zou kunnen doen. En waar het kon complimenteerden we elkaar.

Voor de volgende maand, woensdag 2 oktober, is het thema: ASS en persoonlijke ontwikkeling.

Persoonlijke ontwikkeling is de groei en voortgang van je persoonlijke eigenschappen. Daarvoor heb je inzicht nodig in wie je bent. Veel mensen met autisme hebben weinig zelfvertrouwen. “Zo ben ik nu eenmaal” is de lijfspreuk van mensen die de neiging hebben zich als slachtoffer te gedragen en geen verantwoordelijkheid over hun eigen leven durven te nemen.

Persoonlijke groei begint met het accepteren zoals je bent, en het erkennen van je eigen kwaliteiten. Wie of wat wil je zijn? Ben je introvert of extravert? Iedereen is uniek. Dit betekent ook dat de ene persoon niet beter of slechter is dan een ander, hooguit anders.

Je bent van harte welkom als je hierover wilt praten met andere autivrouwen.

Interessant om in dit kader te lezen: http://praktijkmerlijn.nl/blog/

Verslag van juni: ASS en reizen

Deze avond werd het aantal vrouwen verdeeld over 2 groepen. Sandra begon met de vraag van welke mogelijkheden wij gebruik maken om ons te verplaatsen.

Iedereen maakte wel gebruik van één van de hierna genoemde verplaatsingsmogelijkheden: te voet, te fiets, de auto, de bus, de trein.

We spraken over de voordelen van het lopen of per fiets verplaatsen: je bent altijd buiten, je hoeft nooit te wachten. Sommige vrouwen gaven aan het lopen of fietsen van jongs af aan gedaan te hebben en het zo gewend te zijn.

De voordelen van een auto werden ook besproken en hier werd als reden genoemd: een veilig gevoel, vrijheid van komen en gaan en je kan gemakkelijk spullen meenemen.

Het reizen met openbaar vervoer is voor een aantal vrouwen te druk en men heeft problemen met een onduidelijke berichtgeving ter plaatse. (informatie over uitval van treinen en bussen die veel te laat bekend gemaakt wordt)

Naar aanleiding van de vraag of men problemen heeft met reizen en daarom wel eens thuis blijft, kwamen een paar reacties van vrouwen die in het verleden te maken hebben gehad met ernstige straat/ pleinvrees.

Het ontstaan kwam o.a. door een depressie die iemand hinderde om eruit te gaan en een ander gaf aan in het verleden gehinderd te worden door grote (onbekende) gebouwen.

Enkele vrouwen gaven aan zich wel te laten weerhouden om te gaan reizen met het OV als ze naar een onbekende plek moeten reizen, ze gaan dan liever met de auto.

We gaven elkaar tips om het reizen zo prettig mogelijk te maken. Zoals: voorbereidt op reis gaan door de reistijden en de route van te voren op te zoeken en uit te printen of in je smartphone te zetten.

Van te voren kijken of er werkzaamheden zijn of met je autismecoach van te voren hierover praten en je kan je ook laten ‘prompten’.

Prompten betekent: iemand anders aanzetten dat zij/hij iets gaat doen; een klein duwtje geven. Het kan lastig zijn om de juiste persoon hiervoor te vinden, van wie je het accepteert.

Als je `s avonds nog weg wilt gaan, dan overdag minder actief zijn.

Je grenzen bewaken om niet iets af te spreken als je weet dat je al een andere afspraak op die dag hebt.

Tijdens het reizen zelf, tenminste in de bus of trein, afleiding zoeken, bewust een rustige zitplaats opzoeken of de stiltecoupé in de trein en om hulp vragen als je informatie nodig hebt.

We sloten de avond af met de zin: ‘zet de zwarte bril af en zet een roze bril op’

In juli en augustus is er wegens de zomervakantie géén Autivrouwencafé

Voor de volgende keer, woensdag 4 september, is het thema: ASS en (zelf)stigma

Stigma is vaak een negatief vooroordeel dat leeft bij bepaalde bevolkingsgroepen. Mensen met een ongewoon of afwijkend gedrag die niet in het standaardplaatje passen krijgen een etiket opgeplakt. Terwijl het afwijkende gedrag slechts door een deel van die mensen wordt vertoond. Het is dus eigenlijk discriminatie van mensen met een aandoening.

Als je jezelf hierdoor minderwaardig voelt omdat je de negatieve oordelen toepast op jezelf is dat een vorm van zelfstigma. Hoe ga jij om met het “etiket” autisme?

Als jij hierover wilt praten met andere Autivrouwen dan ben je van harte welkom.

Interessant om in dit kader te lezen: https://autspoken.nl/ik-ben-geen-autist/

Verslag 1 mei: ASS en lichamelijke klachten

Deze avond was het rustig met 9 deelnemers. We hebben met de deelnemers overlegd en voorkeur was om twee groepen te maken.

Na een voorstelrondje heeft Sandra geïnventariseerd welke klachten er bij de deelnemers speelden:

Voedingsintolerantie en ook lactose-intolerantie bij twee vrouwen

Luchtwegallergie bij 3 vrouwen. Een paar hadden vooral vroeger klachten gehad maar waren er overheen gegroeid

Huidallergie zoals eczeem, psoriasis en tweemaal zonneallergie

Darmklachten, vooral spastische darm en darmontstekingen 

Snel ontstekingen zoals bijholtes

Hoog spanningsniveau van de spieren wat ook pijn geeft bij 3 van de 5 vrouwen

Verstoorde melatonine-aanmaak

Spiersamentrekkingen ook tijdens het (in)slapen

Vermoeidheid, Hoofdpijn, nek en schouderklachten werden als stressverschijnselen ook genoemd.

Wat is helpend of helpend geweest?

·        Eigenlijk gaf iedereen aan dat bewegen superbelangrijk is. Liever kort en vaak dan lang en door je grenzen gaan. Ook als je pijn hebt toch een wandelingetje gaan maken. Het geeft je meer energie en de pijn wordt minder. Stilstand is achteruitgang.

·        Voor de hoge spierspanning hadden twee vrouwen goede ervaring met cesartherapie. Ook CBD olie voor het slapen gaan leidt tot een meer ontspannen en betere slaap. Wel gaf iemand aan attent te zijn op een laag bloedsuikergehalte CBD olie lijkt daar effect op te hebben.

·        Voor klachten voorafgaand aan de menstruatie (PMS) gebruikten 2 vrouwen succesvol DHEA een bijnierhormoon. Het maakte hen veel stabieler met minder stemmingswisselingen

Nog wat andere ervaringen:

·        Praten en een activiteit doen werkt bij mij niet ik moet de focus bij het ene of het andere leggen. Doe ik dat niet dan kan ik ongecontroleerde spierbewegingen krijgen.

·        Mijn zelfbewustzijn is sinds mijn diagnose toegenomen. Ik kan nu niet alleen meer voelen maar het ook beter plaatsen. Jezelf begrijpen is dus belangrijk.

·        In het moment leven. Als ik meer focus op waar ik mee bezig ben kan ik meer hebben.

Duidelijk negatieve invloed op alle bovenstaande klachten afhankelijk van wat je zwakke plek is: hormonen zowel met zwangerschap als met de overgang.

Sandra vroeg of iemand ervaring heeft met oxytocine. Dit zou een positief effect hebben op de hersenen van mensen met ASS waardoor je wat minder alert en angstig in het leven staat. Sandra las wat tips van Janneke Robers voor om oxytocineproductie in je lichaam te stimuleren:

 https://www.jannekerobers.nl/inspiratie/ik-ben-een-oxytocine-junkie/

Het komt vooral neer op het goed voor jezelf zorgen en in het hier en nu zijn, waardoor je minder bezig bent met dingen die gebeurd zijn of nog gaan gebeuren.

 

Voor de volgende maand, woensdag 5 juni is het thema: ASS en vakantie en reizen.

Reizen doet iedereen wel; in het dagelijkse leven heb je te maken met jezelf verplaatsen naar werk, school of dagbesteding. Dit geeft bij mensen met ASS vaak veel extra prikkels door de hoeveelheid mensen die hetzelfde doen en ook het lawaai van het verkeer. Hoe is dit voor jou, als jij gebruik maakt van het openbaar vervoer? Doe jij iets speciaals om jezelf te beschermen tegen de geluidsoverprikkeling?

Ook kan je bij reizen denken aan vakanties of een dagje ergens naar toe gaan. Zou je erop uit willen? Hoe kun je je het beste voorbereiden? Wat moet je voor jezelf overwinnen om te kunnen gaan?  Hoe gaan anderen hier mee om?

Je bent van harte welkom als je hierover wilt praten met andere autivrouwen.

Interessant om in dit kader te lezen. http://www.mariskamedia.nl/wordpress/met-de-trein-reizen-met-autisme/

N.B.

In de maanden juli en augustus is er géén Autivrouwencafé wegens de zomervakantie.

Verslag 3 april: ASS en jezelf zijn

Deze avond werden de 18 deelnemers weer verdeeld over 3 groepen.

Sandra begon met de inleiding: vóórdat een vrouw de diagnose ASS krijgt, past zij zich aan en kijkt hoe andere mensen dingen doen of dingen zeggen. Nadat een vrouw de diagnose ASS heeft gekregen zou je meer jezelf kunnen zijn. Is dat werkelijk zo? En hoe ben jij je gaan gedragen?

We begonnen met de vraag: ‘Wanneer ben je wel en wanneer ben je niet jezelf? De aanwezige vrouwen gaven het volgende aan:

·        Kan nu steeds beter grenzen aangeven

·        Weet van zichzelf niet wie ze zelf is; heeft nog steeds de neiging om zichzelf aan te passen aan de ander

·        Als ze alleen is, kan ze zichzelf zijn; bij andere mensen past ze zich toch aan en doet zich beter voor dan dat ze zich voelt

·        Zij wil het gedrag van de ander niet tot de norm maken en hetzelfde gaan doen

·        Jezelf zijn = tevreden zijn met jezelf (geen beperking voelen)

·        Ze zet een masker op wanneer ze haar emoties wil tegenhouden

·        Weet na de diagnose nog steeds niet wie ze zelf is

·        Vindt zichzelf lastig voor de omgeving als ze zichzelf is en past zich daarom vaak aan

Sandra geeft aan dat iedereen in het dagelijkse leven te maken heeft met ‘een rol spelen’. Bijvoorbeeld als partner, als coach, als werknemer, als moeder.

We spraken verder over hoe de vrouwen zich voelden in verschillende situaties. Waar de een vertelde dat zij altijd zichzelf is, bij een feestje, tijdens het zangkoor of thuis alleen, weet de ander niet of ze wèl of niet zichzelf is.

Bij een vrouw die het van zichzelf niet weet gingen we verder in gesprek over dat zij van zichzelf vindt dat het uiten van haar gevoel, als ze overprikkelt is, heel onaardig over kan komen. Betekent dat nu ‘zichzelf zijn’ of is ‘jezelf zijn’ wel hoe je eigenlijk bent: een vredelievend mens die graag aardig doet tegen anderen.

Vervolgens gingen we verder met de vraag: ‘hoe lukt het om meer bij ons zelf te komen’

Deze vraag was wat makkelijker en de reacties waren o.a.: meer ontspanning in plannen, milder zijn tegenover jezelf , beter in balans komen door mindfulness of yoga te doen. Dingen beredeneren. Dingen doen die je fijn vindt, zoals wandelen, puzzelen, fotograferen, een spelletje doen op de PC of dingen van je afschrijven.

Een gesprek voeren met een goede vriendin of goede bekende. Jezelf zijn met oog voor de ander. Meer bewust zijn wat iets met je doet.

Voor de volgende maand, woensdag 1 mei is het thema: ASS en lichamelijke klachten

63% van de mensen met autisme hebben lichamelijke klachten. Bekend zijn voedsel-, luchtweg- of huidallergie, maag darmklachten of een (te) hoog spanningsniveau van de spieren wat na lange tijd lichamelijke klachten geeft.

Herken jij dit en hoe is dit bij jou?

Wat doe jij om het ongemak van klachten te verminderen of te vermijden?

Je bent van harte welkom als je hier met andere autivrouwen over wilt praten.

Interessant om in dit kader te lezen: https://www.okbegeleiding.nl/autisme-darmproblemen/

Verslag van 6 maart: ASS en vriendschappen

Bij een opkomst van 18 vrouwen, hebben we ons opgesplitst in 3 groepen.

Sandra begon met de vraag: ‘vriendschap, hoe kijk jij er tegenaan?’

Bij iedereen kwam naar voren dat vriendschap stress geeft en dat het moeilijk is. Het is ingewikkeld en waar de ene vrouw terughoudend is, is de ander juist te enthousiast. Voor de één is de vraag hoe close kan je zijn in je contact, terwijl iemand anders aangaf dat zij mensen niet echt kan bereiken als zij haar verhaal kwijt wil. Ook teleurgesteld in vriendschappen en daardoor wat eenzaam.

Sommige vrouwen gaven aan bang te zijn om claimend over te komen en er moeite te mee te hebben om een vriendschap te beginnen. De meeste vrouwen hebben in het verleden te maken gehad met teleurstellende vriendschappen. Waar de een aangeeft dat het onderhouden van het contact altijd van haar kant moet komen, zegt een andere vrouw dat ze grenzeloos is.

De volgende vraag was: ‘wat zou jij voor vriendschap willen?’ Hieruit kwamen de volgende reacties:

·       Dicht bij huis; voor een kop thee bij elkaar te kunnen drinken en waar je een emotionele band mee kan opbouwen

·       Heeft nu wel een vriendin en ze is erg gericht op 1 persoon. Deze vriendin heeft zicht op haar autisme en neemt haar zoals ze is. Echter de angst om iemand weer kwijt te raken blijft aanwezig

·       Wil een vriendin dicht bij haar huis zodat ze makkelijker bij elkaar thee kunnen drinken en dat zij zich geliefd of geaccepteerd voelt, dat ze elkaar kunnen inspireren en humor met elkaar kunnen delen

·       Geeft aan dat ze een vriendschap wil met iemand die meer kan dan luisteren naar haar omdat zij veel praat. Zou een vriendin willen met wie ze haar interesses kan delen en wil samen iets doen om een eventuele stilte te vermijden

·       Wil graag een vriendin om samen een activiteit te gaan doen en niet iemand die te veel over zichzelf praat en nauwelijks luistert naar wat zij zegt; de persoon moet in ieder geval geen diepgaande verhalen gaan houden

·       Evenwicht in elkaar: qua tijd samen in elkaar investeren en ze wil graag een doe-vriendschap

Hierna spraken we erover dat ‘een kopje thee drinken bij iemand’ moeilijker is dan een ‘doe-activiteit’.

Een vrouw vroeg zich af ‘hoe of wat je op te stellen’ als er iemand bij haar thuis op bezoek komt en heeft daar veel stress van. Bij binnenkomst begint het al: wat doe je als mensen hun jas uittrekken; neem je de jas aan en hang jij het voor ze aan de kapstok of laat je de mensen in de huiskamer de jas uittrekken omdat de hal te klein is. Wanneer bied je het bezoek drinken aan, laat je ze alleen in de huiskamer zitten als jij in de keuken bezig bent, hoe houd je een gesprek gaande en wanneer bied je voor een 2^e keer iets te drinken aan. En zij was ook al bezig met de gedachte ‘wanneer gaan het bezoek weer naar huis?’

Sandra ging hierop in door te zeggen: ‘we keren het om’. Hoe gaat het als jij bij iemand op bezoek komt? Je kan kijken ‘wat’ die gastvrouw doet zodat je misschien kunt zien wat ze verwacht maar doe vooral waar jij je goed bij voelt er zijn hier geen vaste regels voor.

We spraken ook over ‘hoe je een vriendschap aangaat’ en het aandurven om iets af te spreken.

Tot slot eindigden we met de vraag ‘wat neem je mee naar huis, na deze avond?’

Meerdere mensen gaven aan ‘herkenning’ in de verhalen van andere vrouwen.

Nadenken over het verschil van een doe vriendschap en een meer intieme vriendschappen.

Dat vriendschap ingewikkeld is.

En ‘niet steeds in één bepaalde richting kijken maar ook bedenken dat er andere manieren zijn’. 

Voor de volgende maand, woensdag 3 april is het thema: ASS en jezelf zijn

Mensen met autisme hebben de neiging om zich aan te passen aan de (on)geschreven regels van 

neurotypische mens (de mens zonder autisme). Veel vrouwen met autisme maken na het krijgen van de diagnose de keus over hoe ze verder willen gaan; hoe is dat voor jou? Blijf je doorgaan met jezelf aan te passen aan de omgeving of laat je het autisme meer toe in je leven? Hoe kun je meer jezelf zijn, wat is daar voor nodig?

Een interessant artikel om te lezen is: 

https://www.autismecoach.nl/jezelf-zijn-kan-en-mag-dat/